Ik ben namelijk opgevoed met een vader die nooit dacht in man-vrouwrollen en bijbehorende gedragingen. (En moeder ook hoor!)
Voor mij was het bijvoorbeeld heel normaal dat ik heb leren strijken van mijn vader. Tot ik ouder werd en opeens anders werd behandeld, omdat ik een vrouw ben. Dit voelt nog steeds denigrerend, kleinerend en oneerlijk, ondanks dat ik begrijp dat het vaak niet zo is bedoeld.
Ik sjouwde als kind al altijd met mijn pa de zware spullen, omdat wij het sterkst waren. Heel logisch toch? Tot dit later opeens niet meer ging over kracht, maar over gender. Ik hoor(de) opeens om me heen; "ik heb een sterke man nodig die helpt met tillen". Dates moesten opeens mijn zware boodschappentassen sjouwen, want "zij zijn de man". En als ik aanbood om te helpen met verhuizen, dan keek men mij aan alsof ze water zagen branden; ik kon wel helpen met poetsen...
Als mijn vader en ik een tweedehands meubel ophalen, dan is er altijd iemand die aan mijn vader aanbiedt om dat samen naar de auto te sjouwen. Mijn pa reageert altijd hetzelfde: "Zij kan prima mee tillen hoor. Ze kon als kind al de wasmachine mee naar boven tillen."
Dan ben ik eindelijk weer vrouw zonder al die genderregels, die iemand anders ongewenst voor mij had bedacht.